گاهی آدم یک سؤالات خوبی به ذهنش می‌رسند، می‌رود پیشواز، سلام علیک می‌کند، احوالپرسی گرم می کند، دعوت‌شان می‌کند داخل، وسط صحبت متوجه می‌شود به سؤال بنده خدا آدرس اشتباهی داده‌اند. هیچی دیگر، راهنماییش می‌کند به آدرس درست و راهیش می‌کند، بعد به خودش می‌گوید: «می گم آخه. نداشتیم...» و می‌نشیند و صبر پیش می‌گیرد، دنباله‌ی کار خویش می‌گیرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر